✿ Το δέντρο της σιωπής

Ένα μικρό σημείο

σαν ρωγμή πάνω στο σώμα

και σαν ρωγμή πάνω στον χρόνο

και τον δρόμο.

Από κει τρύπωσε η θλίψη

και μπήκε,

με φωνή αργόσυρτη, γλυκιά στην αρχή

κι έπειτα πιο λάγνα,

άρπαξε όσα είχα μαζέψει από καιρό

και τα φύσηξε μέσα από τη χούφτα της,

σαν να ήταν δικά της

κι εγώ… τίποτα…

Τώρα είμαι εγώ δική της,

δεν μου άφησε

παρά να κρέμομαι από τα χείλη της,

τι θα πει, τι θα ζητήσει

κι όλα αυτά

για μια χουφτίτσα σπόρους

– αυτά είχα μονάχα, μα μου έφταναν –

που αφέθηκα για μια στιγμή

να τους κοιτάζω να κατρακυλούν

μες στο μικρό σημείο,

μες στη ρωγμή

του σώματος,

του χρόνου

και του δρόμου.

Τώρα κοιταζόμαστε στα μάτια,

δεν λέμε τίποτα

και η σιωπή

μοιάζει σαν ένα «δεν ξέρω»

μα εγώ ξέρω

πως θέλω να της μοιάσω

– της σιωπής, όχι της θλίψης –

κι αν δεν το μπορώ,

θέλω να γίνει αυτή ο πρώτος σπόρος μου.

Θέλω να φυτέψω ένα δέντρο της σιωπής

και να φυλάω στις δικές του χούφτες

τους θησαυρούς μου,

αφού τόσο ανάξιες

είναι οι δικές μου να φυλάξουν…